Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ad rem redeamus; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Duo Reges: constructio interrete. Quippe: habes enim a rhetoribus; Qui est in parvis malis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Illi enim inter se dissentiunt.

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Sed videbimus. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quae cum dixisset, finem ille. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;

Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Sed quot homines, tot sententiae; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Et nemo nimium beatus est;

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Eaedem res maneant alio modo.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

1. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit?
2. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
3. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
4. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?

Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. An eiusdem modi? Paria sunt igitur. Dat enim intervalla et relaxat. Quo modo autem philosophus loquitur? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.

Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Nam quid possumus facere melius? An hoc usque quaque, aliter in vita? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Sed quod proximum fuit non vidit. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

• Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.
• Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.
• Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

• Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.
• In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate.
• Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.
• Ut pulsi recurrant?

Haeret in salebra. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Poterat autem inpune; Prioris generis est docilitas, memoria; Ut pulsi recurrant? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Stoici scilicet. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? An potest cupiditas finiri? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Facete M. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Avaritiamne minuis? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nihilo magis. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Sed videbimus. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quibusnam praeteritis? Magna laus.

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno
commutare gestiret.

Hoc tu nunc in illo probas.

Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Id enim natura desiderat. Quis hoc dicit? Haec dicuntur fortasse ieiunius; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Qui est in parvis malis. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Quae cum essent dicta, discessimus. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quis istud possit, inquit, negare? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed quid sentiat, non videtis. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

At multis malis affectus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Primum quid tu dicis breve? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sit sane ista voluptas. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

1. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
2. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?
3. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;
4. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
5. Nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria.